Sint-Petersburg

Na enige vertraging dan eindelijk mijn blog over ons bescheiden Russische avontuur. Met de verjaardag van Mandy zijn we namelijk naar Sint-Petersburg gegaan, een populaire activiteit onder de uitwisselingsstudenten hier.

Onze reis begon met een boottocht op het cruiseschip Princes Maria (een naam die me zeker bijblijft door het aanstekelijke liedje van de show). Nadat we ons koffer in de hut hadden achtergelaten, gingen we het schip verkennen. In de Columbus lounge (waar om 17:00 uur al het cocktail-happy hour begon, iets wat Mandy geweten heeft) vonden we een mooi tafeltje waar we de rest van de avond genoten van de huispianiste, -gitarist, -saxofonist en –band. De show op het einde van de avond met de Russische danseressen (die een indrukwekkend repertoire hadden) was eveneens fantastisch. De lange avond sloten we af in onze hut, waar Mandy alvast een paar cadeautjes uit kon pakken. Veel geslapen hebben we niet: het lichte gekraak van de boot en de kleine hut bleken iets te veel voor Mandy te zijn. Gelukkig konden we de volgende dag als koningen slapen.

In Sint-Petersburg aangekomen was direct het verschil met hier te merken. De haven zag er enigszins verpauperd uit (maar dit kon ook door het slechte weer komen). De eerste belevenis was de Russische douane: een tiental hokjes met ieder twee paranoïde beambten, die flink hun tijd namen bij het controleren van de reisdocumenten en het stempelen. Een beveiligingsman achter de poortjes kon het niet echt waarderen dat Mandy een foto nam van mij bij de douane. Met drie kwartier stonden we uiteindelijk buiten en konden we het busje in, die ons naar onze bestemming (het plein van Sint Isaak) zou brengen.

In het busje ondervonden we al snel de beruchte reisstijl van de Russen. In Rusland lijken ze namelijk niet alleen maling te hebben aan de snelheidslimiet, maar de strepen op de weg zegt hen ook niet veel. Gedurende deze interessante rit konden Mandy en ik wel van het uitzicht genieten. Op weg naar de eindhalte kwamen we namelijk langs menig kerk opgereden en konden we over het water uitkijken. De bouwstijl van Sint Petersburg is lastig te omschrijven: de gebouwen zijn in een klassieke stijl gemaakt zoals je ze ook in Griekenland of Italië kan vinden en de grachten met de mooie huizen eromheen doen aan Amsterdam denken, maar buiten het centrum vind je grote, verpauperde flats die doen herinneren aan het Oostblok. Of ik het een mooie stad kan noemen weet ik niet, maar er staan in ieder geval heel erg mooie gebouwen.

Toen we bij het plein van Sint Isaak (wat overigens ook een heel mooie kerk is) gedropt werden door de chauffeur, gingen Mandy en ik opzoek naar ons hotel. Wanneer je in de regen met een zwaar rolkoffer door Sint-Petersburg loopt, dan merk je pas wat een vervelende voetgangerspaden de stad heeft: de stoep is overal ten minste een liniaallengte hoog (waardoor je bij iedere zijstraat de koffer moet tillen) en zeer ongelijk (waardoor het rollen ook niet altijd wilt lukken). Na een half uurtje zweten op locatie kwamen we in de buurt van ons hotel. De eerste echte bezienswaardigheid lag op een steenworp afstand van onze slaapplek: het Winterpaleis, waar de Hermitage (een van ’s werelds mooiste musea) inzit. Zelf was ik op dat moment vooral dankbaar voor de gladde en egale stoep rondom het gebouw. Via enkele bruggen kwamen we vervolgens uit bij Pushka Inn, het prachtige viersterrenhotel waar wij zouden verblijven. In andere steden zouden wij als studenten altijd een budgetslaapplaats regelen, maar in Rusland zijn de prijzen voor hotels heel anders. Zodra we onze kamer opkwamen, voelden we ons dan direct ook als royalties: de champagne stond al klaar (omdat Mandy jarig was die dag) in de grote ruimte, die gesierd werd door een gigantisch bed, heerlijke fauteuils, een grote kledingkast en een ruime badkamer met vloerverwarming en grote douchecabine. Ik vond de kleine details vooral vermakelijk, zoals de ‘huisgemaakte’ shampoos, de luchtverfrisser met de geur van espresso en het weerberichtkaartje dat dagelijks aan de deur werd gehangen.

Na de lunch (waarbij mijn champignons zich verstopten tussen de enorme lading linzen, iets waar de Russen schijnbaar dol op zijn) gingen we dan eindelijk de stad verkennen. Ons hotel had een enorm gunstige ligging, waardoor we nooit ver hoefden te lopen voor een bezienswaardigheid. Het eerste (en eigenlijk ook mooiste) gebouw dat we gingen bezoeken, was een monument wat iedereen wel van foto’s kent. De ‘kerk’ genaamd de Saviour of the Spilled Blood stond naast een van de grachten van Sint-Petersburg op nog geen vijf minuten van ons hotel. De kleurige kerk is met geen enkel gebouw te vergelijken wat ik tot nu toe gezien had (hoewel orthodoxe de kerk in Tallinn er wel wat van weg had). De koepels op de toren zijn het beste te vergelijken met toefjes softijs (sommigen zijn namelijk op dezelfde wijze ‘gedraaid’). De gigantische gouden kruizen op elk torentje doen je afvragen hoeveel geld dit monument gekost heeft. De kerk heeft namelijk nooit gediend als godsdienstig huis, maar is enkel een monument voor tsaar Alexander de Tweede (die we in Helsinki ook goed kennen), die op die plek vermoord was. Vanbinnen is het monument ook indrukwekkend: alle muren en plafonds zijn bedekt met mozaïek en de hoeveelheid goud is onvoorstelbaar.
Terwijl we vervolgens verder liepen richting het stadscentrum, kwamen we langs de nodige souvenir kraampjes. Ik verbaasde me vooral over de manier waarop Poetin ‘aanbeden’ wordt: T-shirts, mokken, kozakmutsen en vele andere spullen waren aan de beste man gewijd.

In het ‘centrum’ aangekomen, zagen we voor het eerst het na-aapgedrag van Sint-Petersburg. De architecten van de stad hadden namelijk veel gebouwen nagemaakt. De kerk die over een van de grootste straten uitkeek leek dan ook sprekend op de Sint-Pieterskerk in Vaticaanstad. Het enige verschil was de kleur van de stenen: de beelden die in de portalen stonden, waren ook duidelijk kopieën van ouder werk (bedankt kcv-achtergrond). Na nog enig gedraal in de hoofdstraat en de tientallen souvenirwinkels besloten we te gaan eten. Jamie Oliver’s restaurant, waar ze op de tv’s ook zijn kookprogramma’s afspeelden, werd de plek waar Mandy een fantastische pizza nam en ik een truffelpasta. Het luxe toetje (voor weinig geld) werd een mooie afsluiter van de dag. Bij het verlaten van het restaurant kwamen we achter het fooigedrag in Rusland. Iedereen moet namelijk geld krijgen, van de ober tot aan de man bij de garderobe. De eerste keer dat ik dit vergat, werd me dit ook direct duidelijk gemaakt: het vingergebaar van de Rus die mij mijn jas teruggaf, vond ik enigszins aanvallend.

Na een nacht als roosjes te hebben geslapen, gingen we naar het Winterpaleis. De voormalig keizerlijke woning (die ook doet denken aan het paleis van Versailles) is nu het mooie museum genaamd de Hermitage. Een groot pluspunt voor ons was dat het gratis is voor studenten. Die ochtend en middag hebben we onze ogen uitgekeken. Het leuke aan de Hermitage is dat ze niet alleen een indrukwekkende kunstcollectie hebben, maar de zalen alleen zijn al het bezoeken waard. Iets wat we snel ondervonden was de paranoia van de Russen en hun ‘sociale vaardigheden’. Zodra je namelijk een zaal betreedt, staat de wachter direct op om je vervolgens intensief na te kijken (we zouden maar eens een beeld meenemen). We probeerden eerst de vriendelijke aanpak door ze te begroeten of een glimlach op te zetten, maar dit snappen ze hier niet: wanneer je een Rus aankijkt of naar hen glimlacht, kijken ze in ongemak weg. Overigens vonden we de Russen ook niet echt behulpzaam (meestal zijn ze nors en hebben ze geen ‘zin’ in toeristen), maar dit kan ook komen door het feit dat ze geen woord Engels kunnen. Ik verbaas me nog altijd om het feit dat het personeel van een restaurant de term ’French fries’ niet kende, terwijl ze dit nota bene in deze taal op hun menukaart hadden staan (pas na intensief aanwijzen snapte de serveerster mijn vriendin).

In de Hermitage hebben we ontzettend veel moois gezien (te veel om op te noemen), maar de onverwachte zaken zijn ook erg leuk. Het kanonschot op 12:00 uur precies vanaf de Peter en Paulus-burcht (iets wat dagelijks gebeurt) was namelijk ook in het museum te horen. Mijn arme vriendin schrok zich rot en dacht eerst dat er een ontploffing was, maar de klappende mensen voor de ramen stelden haar snel gerust. Het mannenkwartet dat spontaan bij de troonzaal ging zingen, was eveneens indrukwekkend. Na tientallen kamers en honderden schilderijen te hebben gezien, begonnen onze voeten het al te merken. Voor de collectie van Van Gogh en andere meer ‘moderne’ kunstenaars moesten we vervolgens nog naar een tweede gebouw, waar we ook weer kilometers hebben gelopen. Mandy heeft uiteindelijk wel ‘haar’ Matisse op de foto kunnen zetten, waardoor de museummiddag geslaagd was. Vervolgens zouden we de benenwagen pakken naar de Peter en Paulus-burcht, maar niet voordat we weer een lunch zouden nemen. Ik vond het overigens wel vermakelijk om te merken dat ik vanuit de Russische roebel weer terugdenkt aan de prijzen van thuis, terwijl we in Tallinn alles vergeleken met Helsinki.

De Peter en Paulus-burcht bleek heerlijk rustig en mooi te zijn. Aan het water gelegen konden we eerst het aanzicht van de stad bekijken (iets wat mooie panorama-foto’s heeft opgeleverd). De gelijknamige kerk is het hoogste gebouw in het stadscentrum, maar is niet bepaald groot: de slimmeriken hebben gewoon een heel spitse toren op de kerk geplaatst. In de kerk konden we de graven van de tsaren en hun familie bewonderen. In de souvenirwinkels aan het plein stonden de bustes van deze tsaren naast de kameraden Lenin en Stalin, iets wat ik best vermakelijk vind. Na de burcht vroegen we nog een laatste inspanning van onze voeten om naar een oorlogschip te lopen. De Aurora, een schip dat in de Eerste Wereldoorlog gediend heeft, zou in een volgende bocht van de rivier liggen. Na een eind te hebben gelopen, grapte ik bij een paar boeien dat de boot hier hoorde te liggen. Bij nadere inspectie van de kaart bleek ik echter gelijk te hebben en was de boot weg: in het hotel vertelde ze ons dat hij verscheept was voor onderhoud. Jammer dat de kaarten niet up-to-date waren. Deze laatste avond liepen we weer rond door het stadscentrum om Sint-Petersburg bij nacht te bewonderen. Alle mooie gebouwen rond ons hotel werden subtiel verlicht en waren daardoor soms mooier dan overdag. Door het lange wandelen van de dag hielden we het echter niet lang vol: het heerlijke bed bracht ons weer snel in slaap.

De laatste ochtend hebben we nog een laatste kerk in een uithoek van Sint-Petersburg bezocht. Na een traditioneel Georgische lunch (hadden we toch nog wat van de lokale cuisine genomen) moesten we al weer terug naar het hotel om de bagage op te halen. De stugge buschauffeur die ons terug moest brengen naar de haven begreep natuurlijk geen woord Engels. Het was mooi om de andere toeristen ook te zien worstelen met de communicatie: de man begreep geen ‘boat’, ‘harbor’ of ‘St-Peterline’ (ondanks dat dat zijn werkgever was). Deze laatste gevaarlijke autorit bracht ons weer naar de haven, waar de Princes Maria weer op ons wachtte. Na een avond met bijna exact hetzelfde entertainment (alleen de saxofonist bleek een meer uitgebreid repertoire te hebben) en een ‘echte’ cruiserevue (dames met veren) probeerden we weer even te slapen op de hut. Voor we het eigenlijk wisten, waren we al weer in de buurt van Helsinki.

In de volgende (en waarschijnlijk voorlaatste) blog zal ik het nog hebben over onze activiteiten in de omgeving van ‘onze’ stad. Na ons Russische avontuur waren we overigens wel meer dankbaar geworden voor deze stad en zijn bewoners: nadat we de bewoners van Sint-Petersburg gezien hebben, kunnen we de Finnen echt niet meer stug noemen.