Helsingin jakansan Erasmus II

Hier in Helsinki ben ik snel gewend geraakt aan een bepaald ritme: het huishouden doen, naar school gaan, essays schrijven, ’s woensdags met de andere studenten afspreken en tussendoor toeristische uitstapjes maken. Ik moet mezelf er dan ook af en toe aan herinneren om weer een blog op de site te plaatsen. Deze blog bevat vooral de activiteiten die tot nu toe nog niet de selectie gehaald hebben (sommige hiervan hebben dus al een hele tijd terug plaatsgevonden).

Na al een tijd in Helsinki gewoond te hebben, kregen Mandy en ik best behoefte aan wat ´kleur´. De stad is op de meeste plekken namelijk erg grijs of grauw (sommige studenten vergelijken het met het Oostblok: ik vind dat te ver gaan), zeker wanneer het bewolkt is. We vonden het dan ook een goed plan om de botanische tuin van Helsinki op te zoeken. Verborgen achter het Nationaal Theater van Finland vonden wij het Kaisaniemipark, waar ook de botanische tuin te vinden is. In onze ANWB-gids van Helsinki (nogmaals bedankt Ilse; we hebben er al veel schik van gehad ) stond dat hier het geluid van het drukke stadscentrum volledig wegvalt. Bijzonder genoeg is het inderdaad helemaal stil in dit park, terwijl het op minder dan 100 meter van het centraal station afligt. Toen wij kwamen was het Kaisaniemipark nog volledig wit en was het weer aan het sneeuwen (ik praat nu wel over een uitstap van een tijd terug). De botanische tuin en het botanisch museum (waar wij niet meer ingegaan zijn) hadden niet misstaan als decor voor Harry Potter (ik denk aan de lessen van professor Stronk in dit geval). Wat voor ons volgde was een middagje genieten van palmen, cactussen en tropische bloemen. Het klinkt misschien raar, maar je gaat hier echt de kleuren van thuis waarderen. Misschien komt dat ook door de abnormale prijs van verse bloemen hier: bij een normale bloemist betaal je bijvoorbeeld al gauw rond de 20 euro voor een simpele orchidee. Voorlopig doen we het dan ook maar met een bloemetje van de Lidl of K-market.

Zoals in een paar blogs terug aangegeven, zitten we hier gelukkig niet alleen. We kunnen onze ervaringen namelijk uitwisselen met een twintigtal andere uitwisselingsstudenten, met wie we ook heel veel leuke dingen gedaan hebben. Een van onze eerste ondernemingen was een avondje uit met Alec (de Vlaming) en zijn vriendin, die op dat moment op visite in Helsinki was. Het leek ons wel leuk om te gaan poolen in een lokaal cafeetje. Tegenover Domus, het gebouw waar de meeste uitwisselingsstudenten wonen, was toevallig zo’n bar, waar tevens karaoke gedaan werd. Achteraf gezien hadden we beter eerst even met Martin (de ervaren Duitser) kunnen kletsen; het bleek namelijk een bijzonder kroegje te zijn.
Binnen aangekomen zagen we dat de enige pooltafel op het moment bezet was (ca. 21:00 uur), dus we zochten maar een gezellig tafeltje op om te wachten. Daar gezellig kletsend en wachtend op de poolende Finnen keken we een beetje rond in de kroeg. De gemiddelde bezoeker in deze bar zat alleen en was in ieder geval boven de 50 jaar oud. De microfoon werd met veel overtuiging en passie gebruikt door de plaatselijke alcoholisten terwijl een dronken man af en toe tijdens een liedje op zijn mondharmonica in een hoekje blies. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik nooit meer naar Stairway to Heaven kan luisteren zonder aan de bijzondere interpretatie van een dronken Fin te denken. Helaas kan ik geen geluidsfragmenten op de blog zetten om jullie mee te laten genieten.
Ondanks het bijzondere volk in de bar en de ‘prachtige’ achtergrondmuziek van zingende Finnen hebben we wel een gezellige avond gehad. Het smoezelige toilet van de bar hoop ik overigens niet meer te zien (noch te ruiken). Tussendoor vroeg Alec nog of we na de Finnen mochten poolen, wat van hen mocht. Tegen de tijd dat we weggingen (ca. 0:30 uur) waren dezelfde Finnen nog altijd aan het poolen: dappere doch zinloze poging van de Belg dus.

Niet lang na ons nachtelijk avontuur in het plaatselijke kroegje gingen we met een groter gezelschap naar de skipiste in Espoo. We gingen hier niet heen voor wintersport, maar vanwege een Redbull evenement. Dit jaar deed de Redbull Crashed Ice Challenge namelijk de regio van Helsinki aan. Aangezien de toegang gratis was, leek het velen van ons een leuk groepsuitje. Met een groep van tien man zijn we vervolgens naar winkelcentrum Kamppi (een aanrader voor mensen die hier komen om te winkelen) gegaan, waar tevens de bussen voor langere afstanden vertrekken. De Oostenrijkse Irene had gedurende de busreis en de dag op de skipiste haar camera erbij, wat ook tot vele leuke foto’s en video’s heeft geleid. Na een erg gezellige bustocht kwamen we aan bij de skipiste, waar een erg indrukwekkend parcours voor de schaatsers uitgezet was. Voor wie niet bekend is met het evenement (ik was het zelf eerst ook niet): schaatsers vanuit allerlei landen gaan met een flinke vaart de steile en hobbelige ijsbaan af, waar tevens veel geduwd en gesprongen wordt. Erg spectaculair dus. Nadat Mandy de Oostenrijkse vlag op haar wangen had gekregen en we een groepfoto (als stoere schaatsers) genomen hadden, kon de leuke avond echt beginnen

Rond 15:00 uur liepen we de skipiste tegemoet, waar het evenement om 18:00 begon, of beter gezegd, zou beginnen. De eerste uitdaging voor onszelf was de route naar de ijsbaan toe: we moesten namelijk allemaal de skipiste beklimmen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want het ging hier niet langer om een simpele met sneeuw bedekte berg, maar het was een ijsbaan geworden door de vele bezoekers. Vol genot heb ik dan ook gekeken naar mijn medestudenten, waarvan de meesten erg veel moeite hadden om omhoog te komen. De vriend van de Zweedse Evalina had met zijn nette herenschoenen nog wel de meeste moeite om de piste te beklimmen, waardoor hij ook meer dan een keer onderuit ging. Overigens bleef dit bijna niemand bespaard, waardoor een ieder wat te lachen had. Je kan dan misschien wel begrijpen dat de stemming erg goed was toen we eenmaal bovenkwamen en onze plek uitgekozen hadden. Samen lekker klungelen zet dus een goede sfeer.
Naarmate de tijd vorderde en we wat kouder werden, kregen de dames en ik een beetje honger. Helaas zaten we midden op de piste en waren de kraampjes voor het eten helemaal onderaan de berg of bovenaan. Ik zag het vervolgens als mijn nobele taak om eten voor de Oostenrijkse dames en mijn vriendin te regelen. Aangezien ze hier vooral hotdogs verkochten, noemde ik mijn taak dan ook toepasselijk ‘providing the ladies with sausages’ (een zin die de dames vandaag de dag nog met veel plezier aanhalen). Met goede moed ging ik dan ook eerst de berg op (waar minder bezoekers geweest waren en de piste dus minder glad was), maar daar verkochten ze geen broodjes. Op weg naar beneden moest ik eerst nog rapporteren voor de camera van Irene, die mijn hotdogavontuur nog altijd op film bewaard heeft. Beneden aangekomen verkochten ze gelukkig wel normale hotdogs, waar een gestrest meisje worstjes uit paniek liet verbranden. Toen ik na ruim een kwartier eindelijk vijf hotdogs had, mocht ik de berg weer beklimmen. De hele dag had ik de piste kunnen beklimmen zonder te vallen, maar het gaat uiteraard mis wanneer je eten in de handen (en zakken) hebt. Terwijl een man voor me plotseling afremde, ging ik onderuit terwijl een hotdog ontsnapte uit zijn broodje en door de lucht vloog. Gelukkig ving ik de worst nog voordat deze verder de piste af zou glijden. Mijn ego was helaas een beetje beschadigd aangezien sommigen van onze groep mijn tuimeling hadden gezien. De hotdogs vielen vervolgens wel in de smaak.

Op volle maag wachten bleek een stuk makkelijker. Gezellig met elkaar kletsend keken we uit over de ijsbaan, waar af en toe een schaatser een ‘testrit’ maakte om het ijs te inspecteren. Uiteraard werden wij vervolgens bezocht door de enige maffe supporter van het evenement, die luidkeels ‘Finland!’ naast ons bleef roepen gedurende de middag. De Fin was er tevens van overtuigd dat de sigaret van Alec een ‘special sigaret’ was (misschien omdat hij uit België komt). Ondanks deze Fin hadden we het wel erg gezellig met elkaar. Rond 19:00 uur kregen we echter wel absurd en slecht nieuws: het evenement werd verlaat omdat het te warm was (?). Het bleek namelijk ‘maar’ 1 a 2 graden Celsius te zijn op de skipiste, wat dus al te warm was (zeg dat maar tegen onze voeten na een middag op de skipiste gewacht te hebben). Aangezien nog niet bekend werd hoe laat het weer door zou gaan, ging de grote menigte supporters in een beweging de skipiste af. Ook nu was het weer prachtig om toe te kijken terwijl tientallen mensen glibberen en glijden (en sommigen uit wanhoop zich maar zittend naar beneden lieten glijden). Misschien komt dit nu als een anticlimax, maar wij zijn vervolgens maar met de bus weer naar Helsinki gegaan en hebben het Redbull evenement dus niet gezien. De reden dat ik deze activiteit toch vermeld is dat ik het nog altijd als een van de meest gezellige middagen herinner en we leuke vriendschappen gesloten hebben op de koude skipiste. Oja, en de gigantische pizza voor 5 euro die avond bij Barbarossa maakte de dag nog beter.

Op verzoek van de Oostenrijkse Katy zijn we een tijdje terug iets echt Fins gaan doen: een bezoekje aan de sauna. Hier hebben we het niet over die houten kamer die je in elk Nederlands zwemparadijs kan vinden, maar over de echte Finse ‘smoke-sauna’ en vervolgens een duik in het ijzig koude meer nemen. Ik kwam hier overigens ook op de harde manier achter.
Met een grote groep vertrokken we met de bus richting Vantaa, waar we (met een omleiding weliswaar: de buschauffeur had ons bij de verkeerde halte uit laten stappen) in het donker bij het complex van de sauna terecht kwamen. Met de jongens (waaronder Alec, Martin en de Spaanse Nacho) besloten we ons direct om te kleden voor de sauna. Onze ogen werden helaas direct geconfronteerd met de naaktheid van oude Finse mannen in de kleedkamer. Van de schrik bekomen kleedden we ons (erg) snel om en vertrokken we naar buiten. De sauna’s van de Finnen staan namelijk niet comfortabel binnen, maar bevinden zich buiten op een groter terrein. Mijn arme slipper-loze voeten hebben dit geweten: de koude grond was bedekt met ijs, grind en andere nare, koude en scherpe dingen. Mandy heeft mij en anderen zonder schoeisel gedurende de hele tocht naar de sauna’s uitgelachen (typisch hoor). Eindelijk in de traditionele sauna van de Finnen aangekomen bleek het volledig donker te zijn. Deze rooksauna’s bleken ook vele maten heter dan de sauna zoals wij die kennen. De houten banken in de krappe sauna waren verassend comfortabel, maar de rugleuning moet je niet gebruiken: als je dit doet, heb je namelijk direct een zwarte rug. Terwijl alle uitwisselingsstudenten al flink zaten te zweten, gooiden de Finnen continu water op de kolen om het warmer te krijgen. Veel van ons trokken dit dan ook niet lang (je ademt namelijk ontzettend hete lucht in). De rook is overigens ook goed te merken. Voor wie, net als ik, lenzen heeft, zou ik aanbevelen om deze uit te doen voordat je de sauna ingaat.

De laatste uitdaging was vervolgens het afkoelen door een duik in het ijskoude water. Het meer is normaal bedekt door een laag ijs en wordt meestal opgebroken voor de mensen in de sauna. Op de slippers van de Slowaakse Veronica ging ik dan eindelijk ook naar het bassin toe, waar net mijn vriendin al een duik had genomen. Wanneer je de eerste voet erin zet, merk je direct hoe ontzettend koud het water is. Vervolgens moet je direct doorgaan en er maar in springen (de eerste poging van mij mislukte doordat ik te traag ging). Zodra je echt in het water zit, verkrampen je spieren vrijwel direct. Ik merkte vooral hoe lastig het was om te ademen in dit water. Binnen een zeer korte tijd had ik dan ook het kleine rondje (van trap naar trap) gezwommen. Ik kan niet begrijpen dat Finnen dit ter ontspanning doen, maar het was wel een erg leuke ervaring om met de hele groep te doen. Thuis onder de douchte merkte ik echter nog wel de rooklucht die uit mijn poriën kwam zetten.

In mijn volgende blogs zal ik het hebben over wat meer recente activiteiten, onder meer de visite die we hier gekregen hebben en onze uitstapjes naar Tallinn en Sint Petersburg. Overigens is de kleur in Helsinki nu een beetje teruggekeerd: het gras begint weer groen te worden op de meeste plekken.