Paluu

De allerlaatste blog is dan nu toch echt geschreven. Het is pas een week geleden dat Mandy en ik teruggekomen zijn. Afgelopen dinsdag heb ik al mijn kennismakingsgesprek voor mijn eindstage gehad en de nodige zaken zijn al geregeld voor volgend jaar. Het is dan gek om te bedenken dat we de week ervoor nog in Zweden waren.

Onze terugreis begon met ons eigen afscheidsfeest. Mandy en ik waren de derde lichting van studenten die vertrokken uit Helsinki. Tijdens ons afscheid waren we beiden best emotioneel. Niet zo zeer wegens het verlaten van onze stad, maar wegens het afscheid nemen van onze nieuwe vrienden. Waar we meerderen deze zomer nog wel zullen zien, besefte ik dat het afscheid met de Spaanse Nacho en Adriana vrijwel definitief zou zijn. Het feit dat zij beiden ook emotioneel waren, maakte het gedag zeggen niet makkelijker. Helaas hoort dat ook bij het idee van studeren in het buitenland: internationale vriendschappen maken en vervolgens gedag moeten zeggen.

De dag erna hebben we definitief afscheid genomen van ons appartement (nadat we deze opnieuw grondig schoon hadden gemaakt voor de laatste inspectie) en begonnen we onze bagage te verplaatsen. Na een tijd zwoegen kwamen we erachter dat een extra paar handen wel erg handig zou blijken, dus de Oostenrijkse Irene besloot ons weer te helpen (hulp die we de dag ervoor hadden afgeslagen). Met Irene zijn we vervolgens naar de haven gereisd waar onze boot naar Stockholm zou zijn. Nadat we Irene gedag hadden gezegd (en Kathy, die net voordat we de boot op konden een laatste keer gedag kwam zeggen) zijn we aan boord gegaan en onze koffers in de hut gezet, waar een stapelbed op ons wachtte. In de bar, aan de achterkant van het schip gelegen, keken Mandy en ik uit over Helsinki. Terwijl de boot steeds verder de zee op ging, zagen we voor de laatste keer alle ‘hoogtepunten’ van de stad: de Dom, de Uspenski-kathedraal, de Kalliokerk (een kerk die we pas de laatste dag voor ons vertrek hadden bezocht) en natuurlijk Suomenlinna. Vermakelijk was dat we vanaf de grote boot eindelijk alle delen van de eilandengroep konden zien en de charmante vestingmuren zagen. Op het allerlaatste moment toch iets nieuws ontdekt.
De cruise was vergelijkbaar met onze tocht naar Sint-Petersburg (en het schip was vrijwel identiek). Een aangename verrassing was het spelletje bingo en het feit dat Mandy won. Door het geringe aantal spelers was de hoofdprijs echter niet zo hoog met 15 euro, maar daar kon ze toch weer wat nagellak van kopen in de winkel. Het entertainment op de avond was helaas wat minder dan op de Prinses Maria naar Rusland: het showkwartet had naar mijn mening een te groot Toppers-gehalte en de dame met haar hoepels was ook weinig inspirerend. Gedurende de nacht bracht het schip ons steeds dichter bij Zweden.

De ochtend brachten Mandy en ik aan het zonnedek door, waar de zon ook werkelijk scheen. Bijna twee uur voordat we in Stockholm aan zouden komen, kwamen we al in de buurt van de vele eilanden voor de kust. Ieder eiland was uniek met mooie rotsformaties en begroeiing, sommigen zelfs met restanten van oude forten en muren. Naarmate we dichter bij de stad kwamen, verdween het groen en maakte het plaats voor havens en huizen. Vanaf de haven werden we met de bus naar het centraal station van de Zweedse hoofdstad gebracht. Tijdens de busrit vielen de vele kerken en herenhuizen mij direct op, zeker toen we het water weer naderden. Voordat we eindelijk ons hotel hadden bereikt, waren we bijna anderhalf uur verder. Een vriendelijke Zweed, die ons bij de laatste bult even hielp met de koffers, was eveneens verbaasd over de grootte van onze bagage.

Na een middag uitrusten, lunchen en boodschappen doen en nadat Mandy haar zusje op het vliegveld op had gehaald, begon dan eigenlijk onze bezichtiging van de stad. Ondanks de grote hoeveelheid kerken in Stockholm, heeft de stad geen ´echte´ trekpleisters. Hetgeen wat het meeste in de buurt komt, is het stadhuis. De eerste avond zijn we dan ook naar dit gebouw toegelopen, die inderdaad erg mooi is. Het stadhuis lijkt vanaf veraf niet meer dan een blokkendoos met een grote toren, maar als je dichterbij komt, blijkt dit wel anders. De mooie bogen, ruime binnenplaats en fonteinen aan de kade maken het stadhuis wel zeker de moeite waard om te bezoeken.

De volgende dag bezochten we het eiland en gelijknamige museum Skansen. Het openluchtmuseum van Zweden is zeker de moeite waard om te bezoeken wanneer je in Stockholm bent. Langs de kade liepen we dan ook met ons drieën richting het groene eiland (een tocht die sowieso al de moeite is). Bij het park aangekomen bleek het ontzettend groot te zijn. In het museum staan allerlei oude gebouwen, winkels en werkplaatsen om de bezoekers een idee van het vroegere Zweden te geven. Gedurende de middag hebben we onder meer een meubelmaker, bakker, glasblazer, boerin en schoolmeester ontmoet en gesproken. Om te schetsen hoe overtuigend het park was, vertel ik graag dat een jongetje naar de boerin toeliep en aan haar vroeg of ze hier echt woonde.
Een andere, aangename verrassing was dat het park ook een kleine dierentuin omvat, waar allerlei dieren uit Scandinavië een plek hadden gevonden. Voor ons was het dan ook extra leuk om weer de rendieren te zien, maar ook beren, elanden, veelvraten, een lynx en zeehonden. De laatste waren erg actief en speels omdat ze gevoerd werden. De knuffelweide met jonge geitjes haalde tevens bij ons drieën kinderlijke vreugde omhoog. Een van de laatste bezichtigingen op deze fantastische middag was het nagebouwde Samidorp en de rookhutten. Deze woningen brachten bij ons weer de nodige herinneringen van Lapland naar boven. Voor wie niet in staat is om naar het hoge Noorden af te reizen, is Skansen een prima vervanger om iets over de Lapse cultuur te leren.

Op de laatste dag in Stockholm zijn we met de boot naar Birka gegaan, een eiland waar een van de oudste Vikingnederzettingen stond. Onze gids, die ons tijdens de boottocht al het nodige vertelde over de Vikingtijd, was een archeoloog die gespecialiseerd was in die tijd. In Noormannenkledij heeft hij ons de hele dag vergezeld en op locatie verteld wat er vroeger stond. Op de foto´s is het niet erg goed te zien, maar het eiland staat vol met grafheuvels. Tijdens een van de bijzondere verhalen van de gids, vermaakten wij ons vooral om een kleuter die de heuvel oprende met zijn zwaard en daar Viking ging spelen; het beteuterde gezicht toen zijn vader hem op kwam halen was even leuk. Tijdens de drie uur die we op het eiland waren hebben we veel geleerd over de Vikingcultuur. Mandy was tevens zo slim om te vragen in welke zin de Finnen toen betrokken waren. De gids vertelde ons vervolgens dat ze er toen ook al een beetje buiten vielen: op de plundertochten vergezelden ze soms de Vikingen uit Scandinavië, maar ze ondernamen zelf eigenlijk niets. Toen ook al een beetje passief dus. De middag hebben we vervolgens doorgebracht in Gamla stan, de oude stad van Stockholm. De oude stad is niet zo groot, maar wel erg mooi. De hoge herenhuizen doen iets aan de grachtenpanden van Amsterdam denken. Helaas hadden we uiteindelijk niet meer de tijd om het Nobelmuseum in te gaan, die aan het mooiste plein in de oude stad ligt. Voor wie souvenirs wilt halen in Stockholm kan zich ook goed vermaken in Gamla: om de drie meter zit wel een winkel.

De volgende dag zijn we met de ferry weer naar Finland vertrokken. De Åland-eilanden vallen namelijk nog onder Finland. Het is wel opmerkelijk dat de eilandbewoners in alle andere opzichten Zweeds zijn. Toen de eilanden bij Finland kwamen, mochten ze wel hun cultuur behouden (ze hebben tevens ook hun eigen vlag, die verrassend veel op de Zweedse lijkt). In veel opzichten zijn de ‘Ålanders’ anders dan andere bewoners van het Noorden: ze zijn nog meer op zichzelf dan de andere Noormannen en ze spreken nauwelijks Engels (een taal die door vrijwel iedereen op het vaste land beheerst wordt). Toen we na de lange wandeltocht uitkwamen bij onze camping, was het een leuke verrassing dat ons huisje een ‘echt’ Scandinavisch huisje was: het houten, rood met witten huis zie je namelijk overal in het Noorden. Twintig meter van ons huisje af begon tevens al weer de zee, iets wat je op de meeste plekken wel kan zien.
Die middag zijn Mandy en ik op de fiets gestapt (het hoofdeiland heeft een doorsnede van ongeveer 50 km, dus bijna alles is te fietsen) en hebben onze eerste fietstocht gemaakt. Het pad leidde door de bossen, langs het water en vervolgens over vele bulten (iets wat onze benen in de avond echt gemerkt hebben). Onze moeite werd wel beloond met prachtige uitzichtpunten, waarvan de foto’s nauwelijks laten zien hoe mooi het is (het maakt namelijk niet uit welke kant je opkijkt, overal is het mooi).
De tweede en tevens laatste ‘echte’ dag op het eiland zijn we met z’n drieën naar Kastelholmen gefietst, waar een oude ruïne op ons wachtte. Op de weg naar deze locatie toe merkte Suzanne ook al snel dat de heuvels op het eiland flink waren. Toen haar ketting er ook nog eens af lag, ondervonden we weer de behulpzaamheid van de Finnen: een ouder Fins echtpaar kwam langsfietsen en was zo vriendelijk om te helpen. De vrouw had tevens door dat we uit Nederland kwamen, aangezien ze vroeger bij Nijmegen gestudeerd had (over toeval gesproken). Met de ketting er weer op vervolgden we onze weg, die ook naar een leuk café met prachtig uitzicht leidde, waar het Finse echtpaar ook eindelijk hun koffie kon drinken. Na een vermoeiende fietstocht van bijna 25 kilometer (een lange afstand op campingfietsen in een heuvelachtig gebied) kwamen we eindelijk aan bij het oude kasteel. Je loopt zo door de oude ruïne heen, maar het is desalniettemin erg mooi. De welverdiende lunch, waarbij ik een traditioneel Ålandse zalmmaaltijd voorgeschoteld kreeg, gaf ons weer de moed om het hele eind terug te fietsen. Tijdens de terugtocht merkten we wel het nadeel van de zeewind op, waardoor je op sommige plekken simpelweg niet vooruit kwam.

Na nog twee nachten slapen, waarvan een nacht in een vliegtuighotel (een omgebouwde Boeing), was dan eindelijk onze terugvlucht daar. Door haar effectieve reispilletjes ging voor Mandy de tijd zo voorbij. Met een lachende vriendin naast me landden we rond 18:00 Nederlandse tijd op Schiphol, waar onze ouders al weer op ons stonden te wachten. Tegen de tijd dat we met de auto terug in Oosterbeek kwamen, voelde het thuiskomen eerder als een déja vu. Na vijf Finse maanden was ik eigenlijk gewend geraakt aan ons uitzicht op de Mannerheimintie.
Terugkijkend op de studieperiode en leuke uitstapjes zijn er wel een paar zaken die ik mis hier in Nederland. Je hoort me niet klagen over de toestand in Oosterbeek, maar het was heel fijn om in een schone wereldstad te wonen: nergens op straat lag rommel en geen enkele muur was beklad. Daarbij voelden wij ons allebei heel veilig in Helsinki, iets wat ik niet over alle gedeelten van Arnhem (of zelfs Renkum) kan zeggen. De behulpzame Finnen zal ik ook niet vergeten. Na een week ben ik er overigens wel weer aan gewend, maar het feit dat iedereen hier Nederlands spreekt, voelde voor mij heel gek. Het Finse gemompel was namelijk het achtergrond geluid waar ik gewend aan was geraakt. Het is wel jammer dat Mandy en ik nu niet meer ongegeneerd kunnen roddelen over anderen in het Nederlands, maar dat hoort er nu eenmaal bij.