Helsingin jakansan Erasmus

Zoals beloofd zou deze blog een meer toeristisch karakter hebben. Daarom vooral veel foto’s en beschrijvingen van de trekpleisters die Mandy en ik bezocht hebben. Daarbij leek het me ook leuk om jullie kort voor te stellen aan de mensen die samen met ons voor een buitenlandervaring gekozen hebben.

Na de eerste confronterende schooldagen (zoals ik in mijn vorige blog geschreven heb) hadden wij ons eerste vrije weekend in onze nieuwe stad. Tijd om Helsinki te verkennen dus. En wat is nu leuker dan onbeschaamd de toerist uit te hangen en de trekpleisters te bezoeken.

Onze eerste vrije dag hebben we tram 2 gepakt naar de haven, waar ook de bruisende markt van Helsinki zou zijn. In de winter is deze helaas niet zo bruisend met slechts drie kraampjes (zelfs de markt van Oosterbeek is dus indrukwekkender). De haven zelf bleek wel erg mooi te zijn. Aan de kade wachtten meerdere schepen om toeristen naar de eilanden voor de kust te brengen. Waar deze witte schepen in andere havens erg zouden opvallen, hier gaan ze op in de ijzige omgeving. Overal dreven dikke platen ijs op het water langs de kade, wat de restanten van de dichtgevroren Oostzee waren.

Op het marktplein is ook een grote obelisk te vinden, opgericht voor de Russische tsaar Nicholaas de Eerste en zijn vrouw Alexandra. De tweehoofdige gouden adelaar bovenop de obelisk houdt de zee en de Russische kathedraal in de gaten. Deze Uspenskikathedraal, de grootste Russische orthodoxe kerk in Europa, is op een imposante heuvel geplaatst. Op een zonnige lentedag zal een heuvel geen problemen geven, maar op een winterse januaridag is het minder leuk. Het bleek voor ons namelijk een hele opgave te zijn om de deuren van de kerk te bereiken. De steile trappen naar de ingang waren volledig bedekt met een dikke laag ijs en de sneeuwlaag naast de treden was ten minste twintig centimeter dik. Het was dan ook geen verbazing dat de Aziaten die wij op onze weg naar boven tegenkwamen onderuit gingen. Uiteindelijk zijn we zonder te vallen boven aangekomen (op de gladde parkeerplaats bleek het nog gevaarlijker te zijn dan op de trappen) en betraden we de rode kathedraal. Vanbinnen is de Uspenskikathedraal rijk versierd met vele kandelaars en schilderijen. De enigszins muffe lucht en de stilte maakten het kerkelijk tafereel af. De uitstraling van deze kathedraal werd alleen ietwat verstoord door de jongen achter de balie, die met oortjes in ongeïnteresseerd naar zijn telefoon keek.

De volgende trekpleister die wij aan deden was de magnifieke Dom van Helsinki. De witte kleur van het bouwwerk en de grote zuilen die het dak ondersteunen doen me denken aan bekende gebouwen zoals het Pantheon en de Sacre Coeur (ik durf zelfs te zeggen dat de Dom niet onderdoet voor deze meer bekende trekpleisters). Op het Senaatsplein staat naast deze kerk ook een mooi standbeeld van Alexander de Tweede, een Russische tsaar die welvaart heeft gebracht. Hij kijkt uit over de Aleksanterinkatu, een van de belangrijkste straten van Helsinki. Hierdoor staat hij helaas wel met zijn rug naar de Dom toe. Om de Dom te betreden moesten we opnieuw een uiterst gladde trap beklimmen. Binnen aangekomen bleek deze kerk soberder te zijn dan de Russische kathedraal: een grote hangende kandelaar in het midden van de Dom, een paar marmeren beelden, een voor in elke hoek, en een kerkorgel, verstopt op het balkon. De plafondschildering deed denken aan een blauwe hemel met enige sluierbewolking, wat het bijna minimalistische interieur afmaakte.

Aangezien we de vorige dag nog niet genoeg kerken gezien hadden, was onze volgende uitstap naar de Tempelkerk. De kerk zou uit een rots gebouwd zijn, waardoor deze meestal (zeer origineel) de ‘Rotskerk’ genoemd wordt. Het bleek een hele opgave te zijn om deze kerk te vinden (zelfs met een kaart): de granieten rots waaruit de kerk gemaakt is, is vanaf een afstand nauwelijks te onderscheiden door zijn geringe hoogte. Nadat we dit heuveltje ontdekt hadden, duurde het ook een tijd voordat we de ingang vonden, omdat deze ons meer deed denken aan een parkeergarage (bekijk de foto en oordeel zelf). Ik moet wel toegeven dat de kerk van binnen vele malen imposanter was. De muren en de koepel bleken van binnen toch veel groter te zijn dan vanaf buiten leek. Het graniet gaf de kerk vervolgens een natuurlijk aanblik. Voor wie het interessant vindt om te weten hoe ze een dergelijke kerk gemaakt hebben: neem een grote hoeveelheid springstof, blaas de granieten heuvel op en plaats een dak over de krater.

Op de terugweg zijn Mandy en ik nog naar het Sibelius-park toegegaan. Ook in dit park komt de sneeuw mooi tot zijn recht. Net als de sneeuw in Nederland brengt een dergelijk wit landschap mij hier tot rust. Verderop in het park vonden we op een open plek het monument voor Sibelius (de beroemdste Finse componist). Hoewel ik het normaal niet op moderne kunst heb, staat dit kunstwerk van metalen buizen goed in het park.

Zoals gezegd aan het begin van deze blog zitten we niet alleen hier in Helsinki. Met ons zijn vele andere studenten gekomen om Finse ervaring op te doen. Omdat we door andere verplichtingen pas later naar Helsinki toe konden, hebben we de introductie hier gemist. Gelukkig volgde al snel een eerste feestje, waar wij de medestudenten uit onze groep ontmoetten. De eerste ervaring was leuk maar overweldigend aangezien je binnen een korte tijd een twintigtal namen te horen krijgt. Inmiddels ken ik de groep beter en kan ik ze aan jullie voorstellen.
Het bonte gezelschap waarmee we deze ervaring aan de Universiteit van Helsinki delen bestaat voornamelijk uit Europeanen, die daardoor ook recht hebben op de Erasmus-beurs. De Koreaanse heb ik tot op de dag van vandaag nog niet gezien, dus beperk ik me tot de anderen. Allereerst zijn er zes Spaanse meiden, allen met Spaanse namen (Diana, Christina, Barbara, Martha, Sara en Esther) en allen even luidruchtig. Enige vooroordelen blijken wel waar te zijn; de Spaanse meiden zijn niet altijd even punctueel en eten pas laat. Vergelijkbaar met hen zijn de Italiaanse Simona en Viviana, die net als de Spaanse dames een meer Zuid-Europese levensstijl hebben. Op het feestje stonden ze dan al snel samen te dansen en luidkeels te zingen, iets waar de Noord-Europeanen eerst het nodige aantal drankjes voor nodig hebben. Vervolgens zijn er de Oostenrijkse meiden, die nuchterder lijken dan de andere dames en veel humor hebben. Om deze redenen ga ik dan ook graag met Irene, Kathy, Suzi en Sims om. Verder hebben we nog een Zweedse schone (Evalina), een botte Slowaakse (Veronika) en een ietwat alternatieve Griekse (Jenni), die tijdens haar verblijf hier haar haren blauw heeft geverfd (iets wat overigens niet ongewoon is in Helsinki).
Naast deze overmacht aan meiden zijn er naast mijzelf nog drie andere jongens: Martin de Duitser, Alec de Vlaming en Nacho de Spanjaard (een mop-waardig viertal dus). Voor Martin is het al zijn tweede semester hier in Finland, dus hij geeft ons regelmatig advies (wat we heel erg waarderen). Tevens delen we allebei een liefde voor curry, iets wat ze hier in Finland tot Martins spijt niet kennen. Alec heeft net die hoeveelheid flauwe en droge humor die je in een gezelschap van alleen maar meiden als jongen nodig hebt. Nacho is vooral een lieve Spanjool, rustiger dan de dames in het gezelschap met wie hij de nationaliteit deelt. Hij is overigens een fantastisch goede goochelaar: tijdens het internationale diner heeft hij ons vrijwel een uur vermaakt met kaarttrucs, waarbij ik meestal de pineut was en voor de gek gehouden werd.

Onze eerste uitstap samen met de mensen van Erasmus zou de mooie zee-vesting van Suomenlinna zijn. Om 12:00 uur precies hadden we afgesproken met de rest bij de boot die ons naar het eiland zou brengen. Wij als Nederlanders hadden natuurlijk wat lekkers meegenomen in de vorm van chocoladekoeken en waren ruim op tijd bij de ferry. We bleven in de menigte zoeken naar het gezelschap, maar we zagen niemand van de Erasmusgroep. Aangezien de ferry bijna zou vertrekken, besloten we de boot maar op te gaan. Misschien waren ze ons per ongeluk voorbijgelopen, dacht Mandy. Later bleek dat de Spaanse dames te laat waren gekomen, waardoor ze pas de boot van een uur later konden nemen. Stereotypen zijn dus niet altijd ongelijk.

Bij aankomst op het eiland van Suomenlinna, ’s werelds grootste zee-vesting, zagen we allereerst een groot roze bouwwerk (wat een voormalige kazerne bleek te zijn). De poort bracht ons naar de binnenplaats waar we de kerk van het eiland konden zien. Op deze mooie locatie bleek op het moment een trouwerij gaande te zijn, dus deze kerk hebben we niet van binnen bewonderd. Naarmate we van dit centrum wegliepen, verschenen de eerste echte vestingwerken. Vrijwel overal langs de baai waren muren gebouwd, bewaakt door een voormalig fort die je als toerist ook kan betreden. Op de volgende binnenplaats was een monument te vinden voor de Zweedse koning Gustav, onder wie het grootste deel van de vesting is gebouwd. Waar we tot nu toe de aanwezigheid van het water nog niet echt gemerkt hadden, aan het uiteinde van deze binnenplaats konden we de koude zeewind al voelen. Het duurde dan ook niet lang voordat we de artilleriestukken bereikten, die over de baai vol met ijs uitkeken. Het pad omhoog was door het weer veranderd in een gladde modderbaan, iets wat onze schoenen geweten hebben. Tenslotte hebben we onze weg vervolgd naar de Koningspoort, wiens naam indrukwekkender is dan diens uiterlijk (in feite was het niet veel meer dan een achterdeur). Nadat we bijna een uur in de kou hadden rondgelopen, was het tijd om terug te gaan naar de roze kazerne. Daar was inmiddels het Erasmus-gezelschap vol goede moed aangekomen, met wie we toen maar het eiland nog een keer hebben bekeken. Op de terugweg vielen onze chocoladekoeken vooral in de smaak bij de Spaanse dames, die om 14:00 uur natuurlijk nog niet geluncht hadden .


In de volgende blogs zal ik het over meer ‘succesvolle’ uitstapjes met onze medestudenten hebben, maar ook over mijn lessen aan de universiteit (we zijn hier namelijk niet alleen de toerist aan het uithangen). De eerstvolgende blog zal echter wel over een van onze uitstapjes gaan. Ik heb namelijk nog niets verteld over onze reis naar Lapland.